در فرآيند آموزش و پرورش، روش تدريس از اهميت و موقعيت خاص برخوردار است.روش‌‌ها را به سه صورت می توان انتخاب كرد. يك حالت آن است كه صرفاً با استفاده از تئوری ها و مباحث نظری و به دور از واقعيت، روش‌‌هايی را پيشنهاد دهيم و از دبيران و معلّمان آموزش و پرورش بخواهيم كه اين روش‌‌ها را در عرصه‌ی تدريس به كار گيرند. بدون ترديد اين شيوه موفقيت‌‌آميز نخواهد بود؛ زيرا كه با امور اجرايی و واقعيّت‌‌های كلاس درس نسبتي ندارد. حالت دوم آن است كه دچار عملزدگی در تدريس شويم و تصور كنيم كه تجارب عملی براي تدريس كفايت می كند. اين رويكرد نيز مطلوب و مفيد نمی‌‌باشد زيرا كه با اصول علمی نسبت لازم را ندارد. حالت سوم آن است كه در ارائه‌ی روشهای تدريس به هر دو بُعد توجه شود.
